MySQL error /home/jacob/domains/loggy.nl/public_html/logs/layout.php on line 83
insert into online values
(
'',
   '',
   '1714174220',
   '13.59.34.87',
   'streetsofsukabumi-/'
)

Incorrect integer value: '' for column `jacob_weblog`.`online`.`userid` at row 1
URL: /
IP: 13.59.34.87
UserAgent: Mozilla/5.0 AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko; compatible; ClaudeBot/1.0; +claudebot@anthropic.com)

Post:
Array
(
)


GET:
Array
(
    [gebruikersnaam] => streetsofsukabumi
)


Sorry, there was an error, we are notified of the issue and will be resolved as soon as possible
streets of sukabumi - Home
Hoe werkt het? Klik hier
Begin pagina
loggy.nl Home
Weblog maken
RSS Feed

- the Other Side of Life




STREETS of SUKABUMI
Mensen die ons al langer kennen,weten dat wij al jaren een soort Familie/vakantie Blog bijhouden. Jarenlang schreven we bijna dagelijks onze beslommeringen op het Net. Omdat we de afgelopen jaar,min of meer, een soort Radiostilte hebben ingelast - willen we graag beginnen met een nieuwe Start. Natuurlijk blijven we ongedwongen onze verhalen schrijven,maar ook vele berichtgevingen zullen gaan over onze Projekten . BACK HOME AGAIN : Het waren zeer emotionele dagen geweest voordat we vertrokken. Vooral omdat we het gewoon fijn hadden!...de laatste maanden met al onze kinderen, kleinkind, vrienden en kennissen waren goed en helend. Het huis waar we tijdelijk zouden verblijven kreeg een warm karakter en werd zodoende ONS huisje, de Montessorischool werd ONZE school en nieuwe vriendschappen ontstonden opeens spontaan en eerlijk. Toch nam het gemis naar onze "andere leven" steeds meer toe en ook de kinderen wilden steeds meer terug, ofschoon ze het op school heeeel erg fijn vonden. Heel veel moest er nog geregeld worden. Onze visums en de vliegtickets, afscheid van school, afscheid van iedereen, uitschrijven uit Nederland etc.... Toen we voor het eerst naar Indonesië vertrokken, namen we nog 4 kinderen mee en moes ten we afscheid nemen van onze twee oudste zonen. Maar nu blijft onze oudste dochter ook achter, want haar studie is nog niet afgerond. Van sommige mensen hoor ik dat wij het makkelijk vinden om onze kinderen los te laten… NIETS is minder waar... ...het rare is dat deze mensen geen kinderen of nog zeer jonge kinderen hebben. Ze weten dus niet waarover ze het hebben… maar we gaan ons hiervoor niet verdedigen. ?. Het is voor ons belangrijk dat de drie jongste kinderen hetzelfde opvoeding krijgen als de anderen. En wij voelen-en dat is natuurlijk zeer persoonlijk- dat wij veel beter gedijen in Indonesië. ?.althans voor nu, wat de toekomst zal brengen dat weet je toch nooit. ?.

TERUGBLIK


Potverdorie !....alweer bijna 5 maanden in Sukabumi !....                                                                                             Voor onze familiegeschiedenis wil ik bij deze een klein terugblik vastleggen :
  
Vorig jaar rond deze tijd waren we nog in Nederland – om de geboorte mee te maken van onze eerste kleinzoon,Quincy, en om onze 3 oudste kinderen weer in de armen te nemen.                                                     Onze geplande 3 maanden verblijf werd verlengd door nare omstandigheden –                                                     ons langdurig verblijf in Indonesië had ook wat onvoorziene moeilijkheden veroorzaakt en                                 daarbij kwam de ziekte van de vader van Karine er ook nog bij ..                                                                           met als dramatisch gevolg zijn overlijden een paar maanden later…                                                                       Het waren geen gelukkige tijden voor Karine (en voor ons gezin),mede doordat ze ook geen                                 enkel steun had/kreeg van haar eigen familie. Het leek alsof we afgestraft werden voor onze mooie                     tijd in Indonesië !....Oude “vrienden” reageerden heel flauwtjes of helemaal niet op onze thuiskomst….             Net of dat we HEN verlaten hadden destijds en dat we nu met hangende poten terug zijn gekomen….                             Rare mensen hoor !!                                                                                                                                   Na de schok en dito teleurstelling van “onze” oude school ( Vrije School Peelland ),                                             waar onze kinderen niet ondergebracht konden worden; nota bene na 24 jaren goede inzet met 4 kinderen !.       ..gingen we met goede moed verder zoeken naar een geschikte school.                                                                   De reden van afwijzing is ons nog steeds niet duidelijk……                                                                                   Desondanks hebben we alleen maar goede herinneringen en fijne gedachten aan de Vrije School. …                                                   Top leerkrachten hoor !                                                                                                             Des te warmer was het ontvangst van de montessorischool in Brouwhuis,die ons onbevangen                             en hartelijk welkom hadden geheten. De kinderen waren met hun hulp stappen vooruit gegaan en daardoor       konden ze eenmaal terug in Indonesië zeer gemakkelijk weer instappen.                                                               Het was ook (positief) opmerkelijk dat onze 3 kindertjes zo gemakkelijk zich aanpassen na een jarenlang           verblijf in Indonesië….We voelden ons zoooo trots op hun !                                                                                 Buiten onze privéperikelen,waren we ook angstig voor de lopende projecten in en rond Sukabumi.                     Onze vriend Maman heeft geen Internet en weet dat ook niet te gebruiken.                                                           Zonder controle loopt het vaak mis met zulke zaken in Indonesië. Via onze andere vriend Ganjar probeerden   we Maman op te sporen en dat lukte na een heel poosje.                                                                                               Hij vertelde ons dat hij ons huisje niet altijd kon bewaken,omdat hij nu elke dag aan het werk was.             Het ging goed met de Kippen (project) en de eerste oogst van de rode pepers was positief uitgevallen.               Helaas waren de aangelegde voetbalvelden totaal geruïneerd en de twee Kinderprojecten -waar kinderen een       eigen plek hadden om veilig te spelen- opgedoekt,omdat de vrijwilligers betaald werk hadden gevonden.                     Het speelgoed dat daar aanwezig was,werd gedoneerd aan een weeshuis en de inventaris verkocht.                           Waar de opbrengst daarvan naar toe was gegaan,dat is (nog steeds) onduidelijk.                                     Voor ons was dit een goede les ; de gedachte om allerlei speelgoed onder te brengen in een aantal gehuurde panden,om zo speelplekken te creëren voor kinderen die niet naar school kunnen,was Te idealistisch en (nog) niet te realiseren…. We kunnen nog steeds niet tegen de aanblik van kleine kinderen die op vuilnisbelten                                   spelen en onveilig door de drukke straten zwerven .
Daarom was het project gestart om elk jaar een aantal kinderen te selecteren die boekengeld en een schooluniform krijgen; dit betaalden we volledig van de opbrengst van de kippenproject en een klein gedeelte uit eigen zak…           Om dit te begrijpen en te voelen en dat wij dit 100% menen,moet je eigenlijk dit zelf beleven en hier langdurig verblijven. Je menselijkheid...je bewustzijn wordt hier geopend …je gaat “anders” in het leven staan .                           Ik zeg niet dat je dan een “beter” mens van wordt,..neen…ik ben nog even “slecht” hoor !...                                         De aard van de mens kan je niet veranderen, je acties en je spiritualiteit daarentegen kan je sturen en versterken…. Mensen die hier sceptisch tegenover staan moeten echt een keer op bezoek komen voor een “verkenningstocht” …..We zijn ook geen Anti-Nederland hoor!..integendeel ! ..Ik persoonlijk ben zo dankbaar voor het leven in zo'n land met vele mogelijkheden en het is nog steeds fijn vertoeven - Maar we hebben de mogelijkheid om een "ander realiteit"   te mogen meemaken en een andere gevoelsleven te beproeven...                                                                                         Met het verzenden van dozen vol speelgoed en schoolartikelen vanuit Nederland,hadden we vorig jaar                         een nieuwe weg ingeslagen. Dit naar aanleiding van het “mislukken” van de Kinderspeelplek-projecten.                 Kansarme kinderen die WEL een schooluniform en boekengeld kunnen veroorloven gaan naar een School waar ze basislessen krijgen. Voor deze scholen willen we speelgoed en schoolartikelen doneren.                                   Binnenkort komen er nog een aantal Computers naar Sukabumi. Gedoneerd door AAFM Facility Management BV   Het bedrijf waar Hans Thijssen werkzaam is.                                                                                                                     Hans en zijn familie komen binnenkort naar Sukabumi voor een vakantie en om de projecten te bekijken natuurlijk.   Het monitoren van de projecten vanuit Nederland is eigenlijk niet mogelijk .                                                             Althans..we hadden ons niet voorbereid op een lang verblijf in Nederland en aldus geen richtlijnen en/of mensen aangesteld om toezicht te houden aldaar. Alhoewel de school van de kinderen goed was ,het gezin weer voltallig bij elkaar waren en het weerzien met alle goede vrienden fijn voelde – mistten we de harmonie en de simpelheid van het leven wat we gewend waren in Indonesië. Er was geen Gevoelsconnectie meer met Nederland….Alles is nu “anders”..Wij zijn ook veranderd ….we hadden gezien en gevoelt dat het leven in eenvoud, ook exceptioneel kan zijn. Wederom,net als jaren terug, vormde er eenzelfde dilemma : naar Indonesië afreizen of hier blijven voor de 3 oudste kinderen en ons kleinkind ? Als we geen andere kinderen zouden hebben,dan waren we 100% zeker in Nederland gebleven….waren we trouwens nooit weg geweest !!                                                                                                     Maar onze 3 kleine lieverds (Chisum,Forlan en Nimh) verdienen ook een leven met levenslustige en aandachtsvolle ouders ….en zij gaven al herhaaldelijk keren aan dat ze best terug wilden naar Sukabumi…. 
                                                                                                                                                                                                       Nederland in de jaren ’80 en ’90 was veel vrijer,minder regels en veel meer tolerant. Boeren verkochten nog aardappelen,tomaten etc…aan huis, de belasting stond niet meteen bij je op de stoep als je een eigen bedrijf startte,     de zomers en de winters waren “(H)eerlijk”, de gulden was een daalder waard,Geert Wilders sliep nog thuis bij zijn moeder (die in Sukabumi geboren was), over vuurwerk en Zwarte Pieten waren er geen discussies....flitspalen en camera’s ?..- ...crisis ?..wat is dat? - Kinderdagverblijf ? …Dierenpolitie ?..hahahaha -                                                ..Een D.J. die 100.000 gulden per avond verdient ?...hahaha gekkie!...- 12 gulden voor een pak sigaretten ?..hahaha - Wat een geluk voor Jermain,Taffin en in mindere mate Fiorile dat ze in een leukere tijd opgroeiden. 
                              Wij willen graag dat onze 3 jongste kinderen zonder al de inperkingen van dit moderne Nederland zich ontwikkelen . De over-consumerende maatschappij is Te individualistisch geworden – men zoekt Te snel naar oplossingen, hangt buitensporig (hongerig) naar steeds meer informatie en is niet meer persoonlijk met elkaar bezig – veelal alleen via de computer,telefoon of tablet….. Na een kort gesprek met de kinderen was het overduidelijk dat we weer terug gingen naar onze plek op Java : Sukabumi.
                                                                                                                                                                                          We waren niet meteen gegaan,omdat we onze oudste dochter (Fiorile) eerst willen helpen met o.a. huisvesting , geldzaken etc.….      Op haar 18e ging vloog ze in haar uppie terug naar Nederland , nadat ze voor een jaartje in Sukabumi had gewoond. Bij ons thuis….. Ze wilde aanvankelijk niet mee naar Indonesië,maar als je ouders gaan verhuizen of in ons geval gaan emigreren- dan is het normaal dat een 17 jarige meisje mee MOET ! ….                       Als goede ouders geef je zo’n meisje geen keus…Ze mocht nog wel haar Diploma afronden en later in het jaar bij ons voegen….Ik vloog zelfs terug naar Nederland om haar persoonlijk op te halen,zodat ze niet alleen hoefde af te reizen… Een meisje van haar leeftijd kan je niet meer beïnvloeden en in het jaartje dat ze in Sukabumi verbleef,had ze geen aanstalten gemaakt om er “iets”van te maken. Haar plan om na 1 jaar rustpauze door te gaan studeren in Nederland bleef standvastig in haar hoofd geprikt. Haar koppigheid en vastberadenheid had haar ,eenmaal terug in Nederland ,onnodig moeilijkheden veroorzaakt,maar dezelfde karaktertrekken brachten haar ook succes in haar studie.                     Hulp van onze vrienden en zelfs van haar eigen broer accepteerde ze niet,als het niet onder haar voorwaarden was………ze kan zeer moeilijk zijn voor haar zelf… Eerlijk is eerlijk…ze lijkt heel veel op haar pappa..hahaha… Maar ze is ook heeeeel lief en zeer behulpzaam voor ieder in nood .                                                                                   Als ze jou eenmaal in haar hart gesloten heeft,dan kom je er ook nooit meer uit ! … Trots zijn we op haar…                   Voor ons vertrek hadden we onze huis overgeheveld op haar naam en een medehuurder voor haar geregeld,zodat de huur en onkosten verdeeld konden worden. De inboedel,borgsom en 1 maand huur kreeg ze ook nog. Een nieuw bankpas geregeld en toch die studiebeurs aangevraagd ……                                                                                             Het afscheid was weer zeer emotioneel ,onze oudste zoon kon het niet eens opbrengen om ons uit te zwaaien….         Heel symbolisch ( maar niet uitgekiend) vertrokken we 1 januari 2014 terug naar “huis”….




08:02:06 02 Juni 2014 Permanente link Reacties (0)

Outlet NL female 140915 - 030216 468x60


Weblog